Eigen botox eerst

Over filler-oordelen en cosmetische ingrepen als copingmechanisme

Toen ik deze IDFA-week naar A Frown Gone Mad ging, over klanten van een underground cosmetische kliniek in Libanon, zat achter mij een groepje vrouwen dat je kan omschrijven als ‘de typische IDFA bezoeker’. Allemaal een jaar of zestig, allemaal opgestoken haar, allemaal gekleed in spijkerbroeken en gemakkelijke schoenen. Toen de film een paar minuten bezig was begonnen ze hun afschuw over wat te zien was - mensen die in elke mogelijke hoek van hun gezicht een filler gespoten kregen; voorhoofden die nauwelijks nog konden bewegen door de botox; wenkbrauwen zo gethread dat ze constant in een extreem verbaasde stand stonden - luid duidelijk te maken. Deze vrouwen vonden duidelijk iets van cosmetische chirurgie, en de hele zaal mocht dat weten. Toen een vrouw van hun leeftijd op de behandelbank kwam liggen met het verzoek om ongeveer haar hele gezicht te botoxen, slaakte een van hen uit: ‘Maar zij heeft nauwelijks rimpels!’