Feesten van anderhalf uur en rijen voor de rode loper
Verslag vanuit de foto's-van-feesten-economie / bekentenissen van een 'boeiende plus één'
‘De presentator met wie ik bij binnenkomst poseerde voor die analoge beelden, maakte steeds een hoorbaar lachgeluid, waardoor ik tot twee keer toe vroeg of hij aan het stikken was. Nee, zo stond hij het leukst op de foto, legde hij uit toen de camera weg was. We spraken elkaar de rest van de avond niet meer.’
Onlangs werd ik uitgenodigd voor een feest dat twee uur duurde. Ik dacht eigenlijk dat ik de uitnodiging verkeerd gelezen had: van 20:00 tot 22:00 was de inloop, daarna zou het feest - in wat voor vorm dan ook - losbarsten. Uiteindelijk kwam ik om 20:30 binnen op een locatie die voor het overgrote deel bestond uit fotowand, en waar op de 150 aanwezigen zeker 12 fotografen aanwezig waren. Iemand vroeg of ik een bitterbal wilde. Dat wilde ik wel, maar ik nam hem niet aan, omdat de kans dat ik gefotografeerd zou worden met vegetarische roux of paneermeel op mijn kin zeker 90 procent was. Na een speech van een half uur, 2 drankbonnen waarvan ik er 1 succesvol kon inwisselen en een DJ-act van drie kwartier (niemand danste) werden we om 21:50 verzocht de locatie te verlaten.
De volgende dag sprak iedereen mij aan op het fantastische feest waar ik de dag ervoor geweest was. Hoe ze wisten dat het zo fantastisch was? Natuurlijk, door Instagram.
