Waarom alle boeken er momenteel hetzelfde uitzien
En: Ozempicbruiden worden te dun voor hun jurk
Hi iedereen, hoe is/was jullie weekend? Van alle officiële vrije dagen is 5 mei voor baanloze mensen als ik met zekerheid het allerverwarrendst.
Ik zat dit weekend o.a. op het terras van vrienden met een woonark.
Verder begon ik aan deze roman, luisterde ik dit boek, ben ik geobsedeerd door de filmpjes van deze Instagrambakker bereidde ik me voor op de interviews bij Jonge Jaren Live - kaartjes reserveer je hier.
Hieronder nog een aantal dingen die me momenteel fascineren.
Omdat mijn boek vertaald wordt (I know!) mag ik me weer buigen over de kwestie wat een goed omslag is. Na een beetje internationale research viel me op hoezeer alle boeken die nu uitkomen op elkaar lijken: allemaal een abstracte backdrop in contrasterende, felle kleuren, met daarop grote, meestal witte typografie. Dit artikel legt uit hoe dit komt: boeken moeten eruit springen tijdens een scroll door Amazon, dus zetten uitgevers graag in op dikke letters in felle kleuren - een opmaak die niet per se werkt in de boekwinkel, maar online snel de aandacht trekt. Daarnaast moeten boekomslagen ook steeds meer Instagrammable zijn, vandaar dat kleuren die het op sociale media over het algemeen goed doen steeds vaker te zien zijn op covers: avocadogroen, millennial pink, facebookblauw - met witte letters voor extra contrast.
Dit artikel laat vervolgens zien hoe de ‘quasimelancholisch weggedraaide vrouw’ - eerder al een hit op Instagram - ook de boekcovers overneemt. Deze column legt uit hoe deze opkomst vooral te maken heeft met een literair-gekuisd ‘sex sells’-model. Het boekenvak is overbevolkt door vrouwen. Zij willen wel boeken verkopen, maar niet met ordinaire, onfeministische covers. De anonieme vrouwenrug vormt een logische uitkomst van dat spanningsveld.
Google verandert zijn zoekmachine langzaam maar zeker in een AI-robot die gesponsorde antwoorden geeft. Heeft iemand de serie Maniac gezien? Dit voelt als real life ‘ad buddy’s’.
